“ ကလေးတွေ မုန့်ဖိုး ”
[Zawgyi:]
ကေလးေတြ မုန႔္ဖိုး ----------
.
ဘသန္းျမင့္ကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ပင္ မမွတ္မိလိုက္ ။
ၿပဳံးကာရယ္ကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့မွ
သူ႕႐ုပ္ ကို ဖမ္းလို႔ရေတာ့သည္ ။
ေက်ာင္းတုန္းကႏွင့္ လုံးဝသီးျခား
ျဖစ္ - ေနသည္ ။ ေဘာင္းဘီ ၊ စပို႔ရွပ္ ၊
ေနကာမ်က္မွန္ ၊ လက္ကိုင္အိတ္ စသည့္
သူတို႔လိုေကာင္ေလးေတြ ဒီေခတ္တြင္
ဝတ္ၾကဆင္ၾက ေသာ ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္
လို႔သာ ေျပာပါရေစေတာ့ ။ သူတို႔၏
ပစၥည္းေတြ ဘယ္ဟာကဘယ္ေလာက္
အဖိုးတန္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ
နားမလည္ ။ ေျပာရလွ်င္ ရွက္စရာပါ ။
သို႔ေသာ္ ေျပာလိုက္ရပါဦးမည္ ။
မၾကာေသးမီက ကြၽန္ေတာ့္တပည့္
တစ္ေယာက္က ရွပ္ တစ္ထည္ ယူလာၿပီး
ကန္ေတာ့သြားသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
သာမန္ပါပဲ ။ ကြၽန္ေတာ့္သားမ်ားက
သူတို႔အေဖ၏ အရည္ အခ်င္းကို
စမ္းသပ္ခ်င္ေလသလား မသိ ။
“ ေဖေဖ အဲဒီရွပ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ
ထင္သလဲ ” တဲ့ ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း
သည္ေကာင္ေတြ ေမးကတည္းက
အေတာ္ေလး တန္ဖိုးရွိလို႔ ျဖစ္မွာပဲဟု
ေတြးၿပီး “ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ ၊ ႏွစ္ရာေအာက္
ေတာ့ မေလ်ာ့ဘူးထင္တယ္ကြ ” ဟု
ေျပာလိုက္ရာ သူတို႔က ဝိုင္းရယ္ လိုက္
ၾကၿပီး “ ေဖေဖ အဲဒီတံဆိပ္နဲ႕ အကၤ်ီကို
ခုသြားၿပီး ေရာင္းရင္ ငါးရာေလာက္
ရနိုင္တယ္ ” ဟု ေျပာလိုက္မွ သူတို႔
အဝတ္အစား ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လန႔္သြားသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘသန္းျမင့္၏ ပစၥည္းပစၥယ
အေၾကာင္း က်က်နန ဘာမွ်မေျပာနိုင္ပါ ။
သို႔ေသာ္ သည္ေကာင္ အေတာ့္ ကို
ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္ေနေၾကာင္းေတာ့ျဖင့္
ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိသာေနပါသည္ ။
ေက်ာင္းတုန္းက ဘသန္းျမင့္ကို ျပန္ၿပီး
သတိရမိသည္ ။ သူ၏ အိမ္အေျခအေနမွာ
အတန္အသင့္ ႏြမ္းပါးဟန္ရွိသည္ ။
ေက်ာင္းလခလား ၊ စာေမးပြဲေၾကးလား
မမွတ္မိေတာ့ ၊ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္လည္း
ကြၽန္ေတာ့္ထံ ေခတၱခဏ ေငြလွည့္ဖူးသည္ ။ ျပန္ေတာ့ အၿမဲေပးပါသည္ ။
သူသည္ စည္းကမ္းရွိသည္ ။ စာကို ေတာ့
အလြန္ႀကိဳးစားသူမ်ိဳး မဟုတ္ ၊ မွန္မွန္စာ
ၾကည့္သည့္ သေဘာသာ ျဖစ္သည္ ။
ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာတစ္ခု ရွိေသးသည္ ။
ကြၽန္ေတာ့္ ဗီရိုကို ဖြင့္ၿပီး ဘီစကစ္ ၊
ကိတ္ေျခာက္စသည့္ တိုလီမိုလီ မုန႔္ကေလး
ေတြကို ရွာေဖြၿပီး စားသြားတတ္သည္ ။
ထို မုန႔္မ်ိဳးဆို သည္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္
ကိုယ္တိုင္ စိတ္လိုလက္ရ ဝယ္ထား သည္
က အလြန႔္ကိုနည္းပါသည္ ။ ေက်ာင္းသူ
ေကာင္မေလး ေတြက ဝယ္ျခမ္းလာၾကၿပီး
“ ဆရာ ေဟာဒီမွာ ” ဆိုၿပီး ထည့္ ေပးသြား
သည္ကသာ မ်ားပါသည္ ။ ။
“ လာပါဆရာ ၊ တစ္ခုခု စားၾကရေအာင္ပါ ။
ဆရာနဲ႕ ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ ေတြ႕ရတာပါ ။
အိမ္ကိုလာရင္လဲ ဆရာ့ကို ေတြ႕ရတာမွ မဟုတ္ပဲ ” ဘသန္းျမင့္ ဇြတ္ေခၚသည္ႏွင့္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ထဲသို႔
ဝင္လိုက္ၾကပါသည္ ။
သူ သေဘၤာလိုက္သည္ကို ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီး _ ဘာေတြျဖစ္
ေနသည္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ
မသိပါ ။ ယခုမွ သိရသည္က
အိမ္ေလးရာေလးႏွင့္ အေတာ္ေလး
အေျခခိုင္ သြားေၾကာင္း ၊ ေနာက္ တစ္
ေခါက္ႏွစ္ေခါက္လိုက္ၿပီးလွ်င္
ရန္ကုန္မွာပဲ အေျခတက်လဳပ္ငန္းလုပ္မည့္
အေၾကာင္း ၊ အိမ္ ေထာင္ျပဳေတာ့မည္
ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို သိရပါသည္ ။
ထို႔ေနာက္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းေတာ့မည္
ကဲ့သို႔ သူ႕ လက္ကိုင္အိတ္ကို ထုတ္သည္ ။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ကိုင္ အိတ္ကို
လွမ္းဆြဲယူဖြင့္လိုက္ၿပီး ေငြစကၠဴတစ္ထပ္
ကို ထည့္မည္ လုပ္ပါသည္ ။
“ ေဟ့ - ဘသန္းျမင့္ ဒီလိုမလုပ္နဲ႕ ၊ ငါဟာ
မခ်မ္းသာပါ ဘူး ။ ဒါေပမဲ့ မဆင္းရဲဘူး ။
ေငြေရးေၾကးေရး ဘာမွမလိုဘူး ။
ငါ မလိုခ်င္ဘူး ” ဟု မ်က္ႏွာထား
ခပ္တင္းတင္းပဲ ေျပာ လိုက္သည္ ။
ဘသန္းျမင့္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ပ်က္သြား
ၿပီးမွ ေလသံ ခပ္ေအးေအးႏွင့္ -
“ ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕ ဆရာရယ္ ။
ဆရာ့ဘဝ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မပူရ
မပင္ရ ေနနိုင္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္
သိပါ တယ္ ။ ဆရာ့ေက်းဇူးေတြ
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွိပါတယ္ ။ ဆရာ့ကို
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဆိုတာကို
အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႕ ဆရာ့ကေလး
ေတြဖို႔ မုန႔္ဖိုးအျဖစ္ ယူသြားပါ ဆရာ ။
ကေလးေတြအတြက္ပါ ”
သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
တကယ့္ကို သူ႕ေစတနာ ကို ျပလိုသည့္
သေကၤတမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို
သိလိုက္ပါ သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ
ခပ္ငိုင္ငိုင္သာ ၾကည့္ေနလိုက္မိပါသည္ ။ ။
လူခ်င္းခြဲခါနီးေတာ့ “ အခ်ိန္ရရင္
ဆရာ့အိမ္ကို လာခဲ့ဦး မယ္ ဆရာ ” ဟု
ေျပာၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္သြားပါ
ေသးသည္ ။ အိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေငြသုံးရာ ထည့္ေပးသြား သည္ကို
ေတြ႕လိုက္ရပါသည္ ။ ထိုေငြကို ကြၽန္ေတာ္
ဘာလုပ္ရ မည္နည္း ဆိုသည္ကို
စဥ္းစားလို႔မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္ ။
“ ေအးေလ . . . ကေလးေတြ မုန႔္ဖိုးပဲေပါ့ ” ဟု စိတ္ကိုေျဖၿပီး ေတြးလိုက္မိပါသည္ ။
ထိုကဲ့သို႔ ခပ္ငိုင္ငိုင္ လမ္းေလွ်ာက္
လာေနစဥ္မွာပင္ “ ဆရာ . . . ဆရာ ” ဟု
ေခၚလိုက္သံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ။
ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါး ၊ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္
ေတာ့မွ မွတ္မိၿပီ -
“ ဟဲ - လွျမတ္ေထြးပါလား ။
မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ ။ ထြန္းေအာင္ေကာ
ေနေကာင္းလား ။ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ ။
နင္တို႔ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရၿပီလဲ ”
စသည္ျဖင့္ တသီႀကီး ေမး လိုက္မိပါသည္ ။
သင္ လမ္းမွာပင္ စကားရပ္ေျပာရင္း
သိလာရသည္ ။ ထြန္းေအာင္က
မၾကာေသးမီကပင္ အလုပ္လက္မဲ့
ျဖစ္သြား သည္ ။ လွျမတ္ေထြး၏
လခကေလးကိုသာ ေခြၽတာစားေသာက္ ၾကရသည္ ။ ဒုတိယကေလးကလည္း
နို႔ဘူးတိုက္ရသည္ႏွင့္ ဘာ ႏွင့္ဆိုေတာ့
အေတာ္ေလး ကသီလင္တျဖစ္ေန
ၾကရဟန္ တူ သည္ ။ မိဘမ်ားကလည္း
ယခင္ကလို စီးပြားေရး မေတာင့္တင္း
သည္ေၾကာင့္ သိပ္ၿပီး ေထာက္ပံ့နိုင္ၾကဟန္ မတူပါ ။ ။
ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက
လွျမတ္ေထြးကို ျပန္ၿပီး သတိရ မိသည္ ။
ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ၊ လွေပ့ေကာင္းေပ့ဆိုေသာ
အဝတ္အစား ေလးမ်ားကို ဝတ္ဆင္တတ္သူ ။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စားစရာမုန႔္ ကို
မၾကာခဏ ယူလာတတ္သည္ ။ သူတို႔အိမ္
နားမွာ မုန႔္ဖုတ္ သည့္အိမ္ရွိလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ။
နာနတ္ယိုသြပ္ထားသည့္ မုန႔္တစ္မ်ိဳး မွာ အေတာ္စားေကာင္းသည္ကို
ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးသည္ ။
( ယခု သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အဝတ္အစားက ႏြမ္းလွ သည္ဟု မဆိုနိုင္
ေတာင္မွ သစ္သစ္လြင္လြင္ေတာ့ မဟုတ္ ။
သူ႕ဖိနပ္ကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့
ႏြမ္းပါးရွာမွန္း ပိုၿပီး သိသာေနသည္ ။
“ ငါလဲ ဆာေနတယ္ ။ လာဟာ -
ဆီခ်က္စားရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္ ”
ဟု ဆိုၿပီး သူ႕ကို ေခၚရသည္ ။
သူက ေနပါေစဟု ေျပာေသာ္လည္း
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ စကားေျပာ
ခ်င္ပုံရသည္ ။ ဆီခ်က္စားရင္း
“ ေက်ာင္းသူဘဝကို ျပန္ၿပီး လြမ္းတယ္
ဆရာ ” ဟု တမ္းတမ္းတတ ေျပာရွာေသး
သည္ ။
“ နင္ - ငါ့ဖို႔ မုန႔္ေတြ ဝယ္ဝယ္လာတာ
မွတ္မိေသးလား ” | ဟု ေျပာေတာ့
သူက “ အဲဒီတုန္းက သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္း
တာပဲ ဆရာရယ္ ။ ကြၽန္မျဖင့္ ေတြးမိတိုင္း
လြမ္းတယ္ ”
ခဏရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း
ဘသန္းျမင့္ လုပ္သြားတဲ့ နည္းအတိုင္းပါပဲ ။
သူ႕လက္ေပြ႕အိတ္ကေလးကို
ေကာက္ယူ ဖြင့္ လိုက္ၿပီး ဘသန္းျမင့္
ေပးခဲ့တဲ့ ေငြသုံးရာကို ထည့္မယ္
လုပ္လိုက္ေတာ့ သူက မ်က္စိပ်က္ ၊
မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ ကာ ပ်ာပ်ာသလဲ - .
“ မလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာရယ္ ။ မယူပါရေစနဲ႕ ”
ဟု ေျပာရင္း သူ႕အိတ္ကို ျပန္ယူမည္
လုပ္ပါသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္မေပး ဘဲ
ဇြတ္ထည့္ေနေတာ့ -
“ မလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာ ။ ကိုထြန္းေအာင္
ကြၽန္မကို ဆဲလိမ့္မယ္ ”
“ ေအး . . . ထြန္းေအာင္လဲ ငါ့တပည့္ ၊
နင္လဲ ငါ့ တပည့္ပဲ ။ အဲသည္ ေကာင္ကို
ေပးတာမဟုတ္ဘူး ။ နင့္ကို ေပး တာလဲ
မဟုတ္ဘူး ။ ကေလးေတြအတြက္ မုန႔္ဖိုး
ေပးလိုက္တာ ၾကားလား ”
ထို႔ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ္က မ်က္ႏွာထားကို
ခပ္တင္း တင္း ျပင္လိုက္ၿပီး ခပ္ေအးေအး ၊
ခပ္တင္းတင္းေလသံႏွင့္ -
“ ဒီမယ္ လွျမတ္ေထြး ၊ ဆရာတစ္ေယာက္
မွာ တပည့္ ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ အက်ပ္ အတည္း
ႀကဳံလာရင္ လိပ္ျပာမငယ္ဘဲ
အကူအညီသြားေတာင္း ဝံ့တဲ့ တပည့္မ်ိဳး
မ်ားမ်ားမရွိဘူး ။ အဲဒီအထဲမွာ
နင္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေကာင္လုံးကို
အားကိုးနိုင္တယ္လို႔ ငါ အၿမဲယူဆ ခဲ့တယ္ ။
ငါ့အေပၚမွာလဲ နင္တို႔လင္မယားက
အဲဒီလို အျပန္ အလွန္သေဘာထားသင့္
တယ္ ။ ေနာက္ၿပီး နင္တို႔က ေမြးတဲ့
ကေလးဟာလဲ ငါ့ေျမးေတြလိုပဲ ျဖစ္လာၿပီ
မဟုတ္လား ”
ကြၽန္ေတာ္၏ ေလသံ ၊ ကြၽန္ေတာ္၏
မ်က္ႏွာထားကို ၾကည့္ရင္း
ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြကို ၾကားေတာ့မွ
လွျမတ္ေထြး မ်က္ရည္ဆင္းလာပါသည္ ။
ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါ ။
လူခ်င္းခြဲခါနီးေတာ့ - “ ဒီမယ္ လွျမတ္
ေထြး ၊ လူဆင္းရဲေပမဲ့ စိတ္မဆင္းရဲ ေစနဲ႕ ။
စီးပြားက်ေပမဲ့ စိတ္မက်ေစနဲ႕ ။
ခ်မ္းသာျခင္းဆိုတာ
သခၤါရပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္ ။ ဒါေပမဲ့
ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာလဲ သခၤါရပဲဆိုတာ
ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ။ နင္တို႔လင္မယား
အၿမဲထာဝရ ႏြမ္းပါးေနမွာ မဟုတ္ဘူး ။
ပိုင္ရွင္မရွိတဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္
ေတာင္မွ သူ႕ဘဝမွာ ေန႕ေကာင္းရက္သာ
ရက္ရာဇာ ဆိုတာ ရွိစၿမဲပဲ ။ ဘာမွ
အားငယ္ေနဖို႔ မလိုဘူး ။ အခိုက္အတန႔္မွ်
လို႔သာ သေဘာထား ။
လင္မယားခ်င္း စကားမမ်ားမိေအာင္
ဂ႐ုစိုက္ ၾက ။ ထြန္းေအာင္ကိုလဲ
ငါက မွာလိုက္တယ္လို႔ ဒီစကားေတြကို
ေသခ်ာျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္ ၊ ၾကားလား ”
လွျမတ္ေထြး ဝမ္းသာျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္း
၊ အားတက္ ျခင္း ၊ အားငယ္ျခင္းတို႔ကို
တစ္ၿပိဳင္နက္ခံစားၿပီး မ်က္ရည္က
ေဝ့ေဝ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလး တုန္တုန္ရီရီႏွင့္
ႏႈတ္ဆက္သြားပါ သည္ ။ ဘသန္းျမင့္
ေပးလိုက္ေသာ “ ကေလးေတြဖို႔ မုန႔္ဖိုးမွာ
သူ႕ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း “ကေလးေတြဖို႔
မုန႔္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သြားပါေလၿပီ ။
ဪ . . . ေက်ာင္းမွာတုန္းက
သူစားခဲ့တဲ့ မုန႔္ဖိုးနဲ႕ပဲ တူေသးေတာ့ ။
ဘသန္းျမင့္ ေပးခဲ့ေသာ ေငြ
ကြၽန္ေတာ့္မွာ တစ္ျပားမွ မက်န္ေတာ့ပါ ။
သို႔ေသာ္ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ပါသည္ ။
ေအာင္သင္း « တခါတုန္းက တပည့္ေတြ »
စာအုပ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။
- ကိုျပည့္ | 🙂🙂
----------
[ Unicode: ]
ကလေးတွေ မုန့်ဖိုး
----------
.
ဘသန်းမြင့်ကို တွေ့လိုက်တော့
ကျွန်တော် ရုတ်တရက်ပင် မမှတ်မိလိုက် ။
ပြုံးကာရယ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်တော့မှ
သူ့ရုပ် ကို ဖမ်းလို့ရတော့သည် ။
ကျောင်းတုန်းကနှင့် လုံးဝသီးခြား
ဖြစ် - နေသည် ။ ဘောင်းဘီ ၊ စပို့ရှပ် ၊
နေကာမျက်မှန် ၊ လက်ကိုင်အိတ် စသည့်
သူတို့လိုကောင်လေးတွေ ဒီခေတ်တွင်
ဝတ်ကြဆင်ကြ သော ပစ္စည်းပစ္စယတွေနှင့်
လို့သာ ပြောပါရစေတော့ ။ သူတို့၏
ပစ္စည်းတွေ ဘယ်ဟာကဘယ်လောက်
အဖိုးတန်သည်ကို ကျွန်တော် လုံးဝ
နားမလည် ။ ပြောရလျှင် ရှက်စရာပါ ။
သို့သော် ပြောလိုက်ရပါဦးမည် ။
မကြာသေးမီက ကျွန်တော့်တပည့်
တစ်ယောက်က ရှပ် တစ်ထည် ယူလာပြီး
ကန်တော့သွားသည် ။ ကျွန်တော်ကတော့
သာမန်ပါပဲ ။ ကျွန်တော့်သားများက
သူတို့အဖေ၏ အရည် အချင်းကို
စမ်းသပ်ချင်လေသလား မသိ ။
“ ဖေဖေ အဲဒီရှပ် ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ
ထင်သလဲ ” တဲ့ ။ ကျွန်တော်ကလည်း
သည်ကောင်တွေ မေးကတည်းက
အတော်လေး တန်ဖိုးရှိလို့ ဖြစ်မှာပဲဟု
တွေးပြီး “ တစ်ရာ့ငါးဆယ် ၊ နှစ်ရာအောက်
တော့ မလျော့ဘူးထင်တယ်ကွ ” ဟု
ပြောလိုက်ရာ သူတို့က ဝိုင်းရယ် လိုက်
ကြပြီး “ ဖေဖေ အဲဒီတံဆိပ်နဲ့ အင်္ကျီကို
ခုသွားပြီး ရောင်းရင် ငါးရာလောက်
ရနိုင်တယ် ” ဟု ပြောလိုက်မှ သူတို့
အဝတ်အစား တွေကို ကျွန်တော် လန့်သွားသည် ။
ထို့ကြောင့် ဘသန်းမြင့်၏ ပစ္စည်းပစ္စယ
အကြောင်း ကျကျနန ဘာမျှမပြောနိုင်ပါ ။
သို့သော် သည်ကောင် အတော့် ကို
ဟန်ကျပန်ကျ ဖြစ်နေကြောင်းတော့ဖြင့်
ကောင်းကောင်းကြီး သိသာနေပါသည် ။
ကျောင်းတုန်းက ဘသန်းမြင့်ကို ပြန်ပြီး
သတိရမိသည် ။ သူ၏ အိမ်အခြေအနေမှာ
အတန်အသင့် နွမ်းပါးဟန်ရှိသည် ။
ကျောင်းလခလား ၊ စာမေးပွဲကြေးလား
မမှတ်မိတော့ ၊ တစ်ခါ နှစ်ခါလောက်လည်း
ကျွန်တော့်ထံ ခေတ္တခဏ ငွေလှည့်ဖူးသည် ။ ပြန်တော့ အမြဲပေးပါသည် ။
သူသည် စည်းကမ်းရှိသည် ။ စာကို တော့
အလွန်ကြိုးစားသူမျိုး မဟုတ် ၊ မှန်မှန်စာ
ကြည့်သည့် သဘောသာ ဖြစ်သည် ။
ကျွန်တော် မှတ်မိတာတစ်ခု ရှိသေးသည် ။
ကျွန်တော့် ဗီရိုကို ဖွင့်ပြီး ဘီစကစ် ၊
ကိတ်ခြောက်စသည့် တိုလီမိုလီ မုန့်ကလေး
တွေကို ရှာဖွေပြီး စားသွားတတ်သည် ။
ထို မုန့်မျိုးဆို သည်မှာလည်း ကျွန်တော်
ကိုယ်တိုင် စိတ်လိုလက်ရ ဝယ်ထား သည်
က အလွန့်ကိုနည်းပါသည် ။ ကျောင်းသူ
ကောင်မလေး တွေက ဝယ်ခြမ်းလာကြပြီး
“ ဆရာ ဟောဒီမှာ ” ဆိုပြီး ထည့် ပေးသွား
သည်ကသာ များပါသည် ။ ။
“ လာပါဆရာ ၊ တစ်ခုခု စားကြရအောင်ပါ ။
ဆရာနဲ့ ကြုံတောင့်ကြုံခဲ တွေ့ရတာပါ ။
အိမ်ကိုလာရင်လဲ ဆရာ့ကို တွေ့ရတာမှ မဟုတ်ပဲ ” ဘသန်းမြင့် ဇွတ်ခေါ်သည်နှင့်
လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ထဲသို့
ဝင်လိုက်ကြပါသည် ။
သူ သင်္ဘောလိုက်သည်ကို တော့
ကျွန်တော် ကြားလိုက်ရသည် ။
ဘယ်လောက်ကြာပြီး _ ဘာတွေဖြစ်
နေသည်ကိုတော့ သေသေချာချာ
မသိပါ ။ ယခုမှ သိရသည်က
အိမ်လေးရာလေးနှင့် အတော်လေး
အခြေခိုင် သွားကြောင်း ၊ နောက် တစ်
ခေါက်နှစ်ခေါက်လိုက်ပြီးလျှင်
ရန်ကုန်မှာပဲ အခြေတကျလုပ်ငန်းလုပ်မည့်
အကြောင်း ၊ အိမ် ထောင်ပြုတော့မည်
ဖြစ်ကြောင်း စသည်တို့ကို သိရပါသည် ။
ထို့နောက် လက်ဖက်ရည်ဖိုး ရှင်းတော့မည်
ကဲ့သို့ သူ့ လက်ကိုင်အိတ်ကို ထုတ်သည် ။
ပြီးတော့ ကျွန်တော့် လက်ကိုင် အိတ်ကို
လှမ်းဆွဲယူဖွင့်လိုက်ပြီး ငွေစက္ကူတစ်ထပ်
ကို ထည့်မည် လုပ်ပါသည် ။
“ ဟေ့ - ဘသန်းမြင့် ဒီလိုမလုပ်နဲ့ ၊ ငါဟာ
မချမ်းသာပါ ဘူး ။ ဒါပေမဲ့ မဆင်းရဲဘူး ။
ငွေရေးကြေးရေး ဘာမှမလိုဘူး ။
ငါ မလိုချင်ဘူး ” ဟု မျက်နှာထား
ခပ်တင်းတင်းပဲ ပြော လိုက်သည် ။
ဘသန်းမြင့် မျက်နှာအနည်းငယ်ပျက်သွား
ပြီးမှ လေသံ ခပ်အေးအေးနှင့် -
“ ဒီလိုမပြောပါနဲ့ ဆရာရယ် ။
ဆရာ့ဘဝ အေးအေး ချမ်းချမ်း မပူရ
မပင်ရ နေနိုင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်
သိပါ တယ် ။ ဆရာ့ကျေးဇူးတွေ
ကျွန်တော့်မှာ ရှိပါတယ် ။ ဆရာ့ကို
ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူးဆိုတာကို
အသိအမှတ်ပြုတဲ့ အနေနဲ့ ဆရာ့ကလေး
တွေဖို့ မုန့်ဖိုးအဖြစ် ယူသွားပါ ဆရာ ။
ကလေးတွေအတွက်ပါ ”
သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့
တကယ့်ကို သူ့စေတနာ ကို ပြလိုသည့်
သင်္ကေတမျှသာ ဖြစ်ကြောင်းကို
သိလိုက်ပါ သည် ။ ထို့ကြောင့်
ကျွန်တော်လည်း ဘာမျှပြန်မပြောတော့ဘဲ
ခပ်ငိုင်ငိုင်သာ ကြည့်နေလိုက်မိပါသည် ။ ။
လူချင်းခွဲခါနီးတော့ “ အချိန်ရရင်
ဆရာ့အိမ်ကို လာခဲ့ဦး မယ် ဆရာ ” ဟု
ပြောပြီး လက်အုပ်ချီ နှုတ်ဆက်သွားပါ
သေးသည် ။ အိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့
ငွေသုံးရာ ထည့်ပေးသွား သည်ကို
တွေ့လိုက်ရပါသည် ။ ထိုငွေကို ကျွန်တော်
ဘာလုပ်ရ မည်နည်း ဆိုသည်ကို
စဉ်းစားလို့မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေမိသည် ။
“ အေးလေ . . . ကလေးတွေ မုန့်ဖိုးပဲပေါ့ ” ဟု စိတ်ကိုဖြေပြီး တွေးလိုက်မိပါသည် ။
ထိုကဲ့သို့ ခပ်ငိုင်ငိုင် လမ်းလျှောက်
လာနေစဉ်မှာပင် “ ဆရာ . . . ဆရာ ” ဟု
ခေါ်လိုက်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်
လိုက်တော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ။
ခပ်ပိန်ပိန်ပါးပါး ၊ သေချာ ကြည့်လိုက်
တော့မှ မှတ်မိပြီ -
“ ဟဲ - လှမြတ်ထွေးပါလား ။
မတွေ့ရတာကြာပြီ ။ ထွန်းအောင်ကော
နေကောင်းလား ။ ဘာလုပ်နေကြလဲ ။
နင်တို့ ကလေးဘယ်နှစ်ယောက်ရပြီလဲ ”
စသည်ဖြင့် တသီကြီး မေး လိုက်မိပါသည် ။
သင် လမ်းမှာပင် စကားရပ်ပြောရင်း
သိလာရသည် ။ ထွန်းအောင်က
မကြာသေးမီကပင် အလုပ်လက်မဲ့
ဖြစ်သွား သည် ။ လှမြတ်ထွေး၏
လခကလေးကိုသာ ချွေတာစားသောက် ကြရသည် ။ ဒုတိယကလေးကလည်း
နို့ဘူးတိုက်ရသည်နှင့် ဘာ နှင့်ဆိုတော့
အတော်လေး ကသီလင်တဖြစ်နေ
ကြရဟန် တူ သည် ။ မိဘများကလည်း
ယခင်ကလို စီးပွားရေး မတောင့်တင်း
သည်ကြောင့် သိပ်ပြီး ထောက်ပံ့နိုင်ကြဟန် မတူပါ ။ ။
ကျောင်းသူဘဝတုန်းက
လှမြတ်ထွေးကို ပြန်ပြီး သတိရ မိသည် ။
မြူးမြူးကြွကြွ ၊ လှပေ့ကောင်းပေ့ဆိုသော
အဝတ်အစား လေးများကို ဝတ်ဆင်တတ်သူ ။
ကျွန်တော့်အတွက် စားစရာမုန့် ကို
မကြာခဏ ယူလာတတ်သည် ။ သူတို့အိမ်
နားမှာ မုန့်ဖုတ် သည့်အိမ်ရှိလို့ ထင်ပါရဲ့ ။
နာနတ်ယိုသွပ်ထားသည့် မုန့်တစ်မျိုး မှာ အတော်စားကောင်းသည်ကို
ကျွန်တော် မှတ်မိနေသေးသည် ။
( ယခု သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့
အဝတ်အစားက နွမ်းလှ သည်ဟု မဆိုနိုင်
တောင်မှ သစ်သစ်လွင်လွင်တော့ မဟုတ် ။
သူ့ဖိနပ်ကို သတိထားကြည့်လိုက်တော့
နွမ်းပါးရှာမှန်း ပိုပြီး သိသာနေသည် ။
“ ငါလဲ ဆာနေတယ် ။ လာဟာ -
ဆီချက်စားရင်း စကားပြောကြရအောင် ”
ဟု ဆိုပြီး သူ့ကို ခေါ်ရသည် ။
သူက နေပါစေဟု ပြောသော်လည်း
ကျွန်တော်နှင့်တော့ စကားပြော
ချင်ပုံရသည် ။ ဆီချက်စားရင်း
“ ကျောင်းသူဘဝကို ပြန်ပြီး လွမ်းတယ်
ဆရာ ” ဟု တမ်းတမ်းတတ ပြောရှာသေး
သည် ။
“ နင် - ငါ့ဖို့ မုန့်တွေ ဝယ်ဝယ်လာတာ
မှတ်မိသေးလား ” | ဟု ပြောတော့
သူက “ အဲဒီတုန်းက သိပ်ပျော်စရာကောင်း
တာပဲ ဆရာရယ် ။ ကျွန်မဖြင့် တွေးမိတိုင်း
လွမ်းတယ် ”
ခဏရှိတော့ ကျွန်တော်ကလည်း
ဘသန်းမြင့် လုပ်သွားတဲ့ နည်းအတိုင်းပါပဲ ။
သူ့လက်ပွေ့အိတ်ကလေးကို
ကောက်ယူ ဖွင့် လိုက်ပြီး ဘသန်းမြင့်
ပေးခဲ့တဲ့ ငွေသုံးရာကို ထည့်မယ်
လုပ်လိုက်တော့ သူက မျက်စိပျက် ၊
မျက်နှာပျက်ဖြစ် ကာ ပျာပျာသလဲ - .
“ မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာရယ် ။ မယူပါရစေနဲ့ ”
ဟု ပြောရင်း သူ့အိတ်ကို ပြန်ယူမည်
လုပ်ပါသည် ။ ကျွန်တော်က ပြန်မပေး ဘဲ
ဇွတ်ထည့်နေတော့ -
“ မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာ ။ ကိုထွန်းအောင်
ကျွန်မကို ဆဲလိမ့်မယ် ”
“ အေး . . . ထွန်းအောင်လဲ ငါ့တပည့် ၊
နင်လဲ ငါ့ တပည့်ပဲ ။ အဲသည် ကောင်ကို
ပေးတာမဟုတ်ဘူး ။ နင့်ကို ပေး တာလဲ
မဟုတ်ဘူး ။ ကလေးတွေအတွက် မုန့်ဖိုး
ပေးလိုက်တာ ကြားလား ”
ထို့နောက်မှ ကျွန်တော်က မျက်နှာထားကို
ခပ်တင်း တင်း ပြင်လိုက်ပြီး ခပ်အေးအေး ၊
ခပ်တင်းတင်းလေသံနှင့် -
“ ဒီမယ် လှမြတ်ထွေး ၊ ဆရာတစ်ယောက်
မှာ တပည့် တွေဆိုတာ အများကြီးရှိတာပဲ ။
ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်မှာ အကျပ် အတည်း
ကြုံလာရင် လိပ်ပြာမငယ်ဘဲ
အကူအညီသွားတောင်း ဝံ့တဲ့ တပည့်မျိုး
များများမရှိဘူး ။ အဲဒီအထဲမှာ
နင်တို့ လင်မယားနှစ်ကောင်လုံးကို
အားကိုးနိုင်တယ်လို့ ငါ အမြဲယူဆ ခဲ့တယ် ။
ငါ့အပေါ်မှာလဲ နင်တို့လင်မယားက
အဲဒီလို အပြန် အလှန်သဘောထားသင့်
တယ် ။ နောက်ပြီး နင်တို့က မွေးတဲ့
ကလေးဟာလဲ ငါ့မြေးတွေလိုပဲ ဖြစ်လာပြီ
မဟုတ်လား ”
ကျွန်တော်၏ လေသံ ၊ ကျွန်တော်၏
မျက်နှာထားကို ကြည့်ရင်း
ကျွန်တော့်စကားတွေကို ကြားတော့မှ
လှမြတ်ထွေး မျက်ရည်ဆင်းလာပါသည် ။
ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပါ ။
လူချင်းခွဲခါနီးတော့ - “ ဒီမယ် လှမြတ်
ထွေး ၊ လူဆင်းရဲပေမဲ့ စိတ်မဆင်းရဲ စေနဲ့ ။
စီးပွားကျပေမဲ့ စိတ်မကျစေနဲ့ ။
ချမ်းသာခြင်းဆိုတာ
သင်္ခါရပဲလို့ ပြောကြတယ် ။ ဒါပေမဲ့
ဆင်းရဲတယ်ဆိုတာလဲ သင်္ခါရပဲဆိုတာ
မြဲမြဲမှတ်ထား ။ နင်တို့လင်မယား
အမြဲထာဝရ နွမ်းပါးနေမှာ မဟုတ်ဘူး ။
ပိုင်ရှင်မရှိတဲ့ ခွေးလေခွေးလွင့်
တောင်မှ သူ့ဘဝမှာ နေ့ကောင်းရက်သာ
ရက်ရာဇာ ဆိုတာ ရှိစမြဲပဲ ။ ဘာမှ
အားငယ်နေဖို့ မလိုဘူး ။ အခိုက်အတန့်မျှ
လို့သာ သဘောထား ။
လင်မယားချင်း စကားမများမိအောင်
ဂရုစိုက် ကြ ။ ထွန်းအောင်ကိုလဲ
ငါက မှာလိုက်တယ်လို့ ဒီစကားတွေကို
သေချာပြန်ပြီး ပြောလိုက် ၊ ကြားလား ”
လှမြတ်ထွေး ဝမ်းသာခြင်း ၊ ဝမ်းနည်းခြင်း
၊ အားတက် ခြင်း ၊ အားငယ်ခြင်းတို့ကို
တစ်ပြိုင်နက်ခံစားပြီး မျက်ရည်က
ဝေ့ဝေ့ နှုတ်ခမ်းကလေး တုန်တုန်ရီရီနှင့်
နှုတ်ဆက်သွားပါ သည် ။ ဘသန်းမြင့်
ပေးလိုက်သော “ ကလေးတွေဖို့ မုန့်ဖိုးမှာ
သူ့ရည်မှန်းချက်အတိုင်း “ကလေးတွေဖို့
မုန့်ဖို့ပဲ ဖြစ်သွားပါလေပြီ ။
ဪ . . . ကျောင်းမှာတုန်းက
သူစားခဲ့တဲ့ မုန့်ဖိုးနဲ့ပဲ တူသေးတော့ ။
ဘသန်းမြင့် ပေးခဲ့သော ငွေ
ကျွန်တော့်မှာ တစ်ပြားမှ မကျန်တော့ပါ ။
သို့သော် အများကြီး ကျန်ခဲ့ပါသည် ။
အောင်သင်း « တခါတုန်းက တပည့်တွေ »
စာအုပ်မှ ကူးယူ ဖော်ပြပါသည်။
- ကိုပြည့် | 🙂🙂
Comments